fav. 13
το βαρύτονο χαμηλόφωνο μουρμούρισμα του garm που ξεκινάει το άλμπουμ και όσο εξελίσσεται μετατρέπεται σε ένα απίστευτο mantra, δημιουργεί την ίδια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα με τις ενορχηστρώσεις του badalamenti στο floating into the night. δεν ξέρω πόσο ιερόσυλο ακούγεται να τον χαρακτηρίσω ''αρσενική julee cruise'', αλλά είναι η ίδια ατμόσφαιρα, το ίδιο χαλαρωτικό ambience, μελωδικό prog, στοιχειωμένο, τρομακτικό, όμορφο. το shadows of the sun είναι ένας δίσκος πέρα από είδη που δεν είναι δυνατό να τον κατηγοριοποιήσεις. εδώ μέσα βρίσκονται κι οι coil, κι ο sylvian του talking with a shaman, και η μελαγχολία του solitude των sabbath -μπορείς να το πεις και ambient και σκοτεινό και τραγικό και ένα σωρό άλλα. μόνο metal δεν είναι. [αν αυτό είναι black metal, τότε ο david sylvian παίζει τσάμικα].
απλά αριστούργημα.
ulver-shadows of the sun
eos