fav. 12
αν οι yeasayer έστελναν μια φορά μηνύματα χαράς και θετικότητας, αυτός ο όμορφος σουηδός που τον κουρεύει ένα σύννεφο στο εξώφυλλο κατάφερε με πικρούς και σαρκαστικούς στίχους να σου δημιουργεί χαμόγελα, κι ας μην είναι ούτε μια στιγμή χαμογελαστός σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. καταργώντας όλα τα κλισέ [''τι μουσική να περιμένεις από ένα πρώην μοντέλο που είναι το απόλυτο gay icon;'', χε χε] κατάφερε να αποδείξει ότι η καλή ποπ μπορεί να είναι απλή, αλλά δεν χρειάζεται να είναι και ηλίθια, να είναι μοντέρνα αλλά καθόλου μοδάτη, να είναι τόσο κλασική που γίνεται διαχρονική και άλλα πολλά που έχουν χιλιογραφεί γιατί είναι ένας δίσκος που αγαπήθηκε όσο λίγοι φέτος. οι ιστορίες του jens lekman είναι σαν ρεπορτάζ, κάθε φορά που τις ακούς θέλεις να χωθείς μέσα τους. αυτό αρκεί. και η θέση τον αδικεί.
jens lekman-night falls over kortedala