Lanterna
Άν εξαιτίας κάποιας βλάβης στη χρονομηχανή γυριζόταν μερικές δεκαετίες αργότερα και στην Αμερική, τότε η ταινία θα λεγόταν 'Lanterna, φτώχεια και φιλότιμο', είμαι σίγουρος...Γιατί η περίπτωση του Henry Frayne, της κεντρικής μονάδας πίσω από τους Lanterna, είναι μια μικρή ιστορία ενός ταξιδευτή που κινείται πάντα στο περιθώριο και προσπαθεί να περιγράψει αυτά που βλέπει και εμπειριώνει μέσα από αιθέριες κιθαριστικές περιπλανήσεις, άχρονες και σχεδόν ουτοπικές. Παίζει για την πάρτη του, μιλά σε όσους θέλουν να τον ακούσουν, δεν ελπίζει τίποτα, δε συμβιβάζεται.
Η τέταρτη δουλειά των Lanterna, μετά το ομώνυμο του 1995 στην Parasol, το 'Elm Street' του 2001 και 'Sands' του 2002 στην Badman, είναι η φυσική και αναμενόμενη συνέχεια ενός μουσικού που χρησιμοποιεί την κιθάρα του ως ένα απόλυτο περιγραφικό μέσο, φανατικά εκτός της μουσικής βιομηχανίας, ενός ρομαντικού αναζητητή της δικής του Αμερικής.
Το 'Highways' είναι ένας δίσκος περιπλάνησης. Στα 9 instrumentals που τον αποτελούν, o Frayne βαδίζει πάνω σε ονειρικές pop μελωδίες, post rock περιπλανήσεις χωρίς όμως τη διάθεση να πειραματιστεί ή να ξεφύγει από την ευθύγραμμη πορεία του, θυμίζει τους συνοδοιπόρους του Scenic χωρίς όμως τα ξεσπάσματά τους πριν την τελική γαλήνη, αφήνει να αναδυθεί ένας σκοτεινός εαυτός με την ελπίδα όμως πάντα να χαμογελά στη γωνία, ζωγραφίζει αιθέριες μελωδίες 4ADικής έμπνευσης (όπως έκανε άλλωστε και με την πρώτη του μπάντα, τους Area) και τέλος δικαιολογεί το χαρακτηρισμό του ως γνήσιο εκπρόσωπο της ambient americana, μιας αέναης κιθαριστικής ατμοσφαιρικής μουσικής που πατάει τόσο στη δημιουργία κιθαριστικών ηχοτοπίων (με το συναίσθημα να υπερισχύει της αναμφισβήτητης δεξιοτεχνίας του) όσο και στην αναφορά όχι τόσο σε αμερικάνικες μουσικές φόρμες όσο στην αναζήτηση ενός ακίνδυνα περιπετειώδους φαντασιακού 'american dream' για ξεπεσμένους καουμπόηδες.
Το 'Highways' είναι ένας αέρινος δίσκος, αισιόδοξος όσο ο άνεμος τα βράδια στις ερήμους των κεντρικών πολιτειών μα και κοφτερός και απόμακρος όσο τα επιβλητικά Βραχώδη Όρη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και δουλειά ντοκουμενταρίστικης φύσης, καθώς οι εικόνες που δημιουργούνται από την ακρόασή του είναι -όσο τετριμμένο και αν ακούγεται- απέραντα τοπία, γυμνά, άγονα και μοναχικά. Αυτή η ελεύθερη, αυθόρμητη κατάθεση του Frayne υπό το όχημα των Lanterna, ίσως να οφείλεται και στο ότι αυτό αποτελεί το side project του καθώς η βασική του ασχολία είναι εδώ και καιρό οι The Moon Seven Times (που ως γνωστόν σπάνε τα ταμεία...).
Οπότε εδώ βρίσκει όλο το χώρο που χρειάζεται για να χαράξει αβίαστα και χωρίς περιορισμούς τις ιδέες, τις σκέψεις και οπωσδήποτε την ονειρική κιθαριστική του δομή, φέρνοντας στο νου ένα ιδανικό ζευγάρωμα μεταξύ Cocteau Twins και This Mortal Coil, υπό τους ήχους ενός μεταμοντέρνου western.
Οπωσδήποτε το 'Highways' δεν είναι ένας εύπεπτος δίσκος, καθώς απαιτεί την κατάλληλη διάθεση και ατμόσφαιρα για να σου επιτρέψει να χαθείς μέσα του. Και από την άλλη οι -αν και ζεστές και οικείες- διαρκείς κιθαριστικές διαδρομές του, η απουσία 'περιπέτειας' ή η έλλειψη πλουραλισμού (που εκφράζεται και μέσα από την πολύ διακριτική παρουσία των Eric Gebow στα ντραμς και Mike Brosco στα tapes), ίσως αποτελεί εκτός από κίνδυνο να αποπροσανατολιστείς στις συνθέσεις του και εμπόδιο στην προσέγγιση νέων ακροατών, μη συνηθισμένων με αυτό το ιδιαίτερο μουσικό ιδίωμα. Βέβαια για απήχηση σε ευρύτερο κοινό ή για εμπορική ευόδωση του 'Highways' μάλλον είναι εκτός της κουβέντας.
Αυτό που μένει τελικά από τη δουλειά αυτή είναι οτι ο Frayne δημιουργεί ένα σκοτεινά ονειρικό ηχόστρωμα, καταθέτει αβίαστα το αυθεντικό μουσικό του εγώ, χωρίς να ελπίζει σε κάτι ευρύτερο απ'αυτό που έχει πετύχει ως τώρα στη μουσική του πορεία, και αφήνει το μήνυμά του στο μπουκάλι με την ελπίδα οτι από χέρι σε χέρι το μήνυμά του θα ακουμπήσει πολλές ψυχές, πέρα από το αν πρέπει να περάσει από χίλια κύματα. Γιάννης Ασπιώτης
highways
(stargazer)