"Έτσι ήταν εκείνα τα παλιά τα χρόνια, δεν ήταν άσχημα, τουλάχιστον όσο σκοτεινά είναι σήμερα, είμασταν όλη μέρα ξάπλα στο κρεβάτι, και όταν είχαμε γονόρροια, δεν μπορούσαμε να πηδηχτούμε για μέρες, τουλάχιστον έτσι έλεγε ο γιατρός, και επίσης έκτρωση δεν χρειάστηκε ποτέ... Αυτά τα χρόνια πέρασαν... Αλλά και τί δεν θα 'δινα, να ξαναδώ το μπουρδέλο όπου μέναμε τότε.."

Οι παραπάνω ...απείρου κάλλους στίχοι τραγουδισμένοι με αντρικά φωνητικά απαθή και αποστασιοποιημένα... Ακορντεόν, μυστήρια ηλεκτρονικά, βόμβοι, συχνότητες, ατμόσφαιρα παρακμιακού καμπαρέ (post-industrial καμπαρέ διάβασα κάπου και πολύ μου άρεσε), μια δόση ομοφυλοφιλικού αισθησιασμού και ολίγη από διαστροφή για καρύκευμα... Και όλα αυτά από ένα μουσικό σχήμα που στο παρελθόν είχε επηρεαστεί τόσο πολύ από την ...scatology ώστε είχε κυκλοφορήσει ένα EP σε 99 μόλις (συλλεκτικά προφανώς) αντίτυπα με ένα εξώφυλλο χρωματισμένο με ...περιττώματα ("Toilet Chant" ο εύγλωττος τίτλος)!!

Τι σας φέρνουν όλα αυτά στο νου; Coil; Δεν απέχετε από την πραγματικότητα! Το Ελβετικό δίδυμο που κρύβεται πίσω από το όνομα Black Sun Productions (Massimo και Pierce λέγονται τα περήφανα αγόρια, πρώην μάλιστα εργάτες της βαριάς βιομηχανίας του σεξ!) όχι μόνο ακολουθούν τα χνάρια της καινοτόμας μπάντας αλλά έχουν συνεργαστεί και μαζί τους παλιότερα (στο "Plastic spider thing"). Αλλά και στον δίσκο που παρουσιάζουμε έχουμε μια από τις τελευταίες μουσικές συνεισφορές των Coil στο "Last wish", όπου η His Masters Voice του μακαρίτη Jhon Balance ακούγεται στοιχειωτική, σαν μέσα από παλιό γραμμόφωνο.

Ο δίσκος είναι ουσιαστικά ένα tribute στα ποιήματα του Berthold Brecht. Προσωπικά έχω μια μεγάλη επιφύλαξη στα κάθε λογής tribute, ειδικά όταν μιλάμε για χιλιοδιασκευασμένο καλλιτέχνη όπως στην εν λόγω περίπτωση (όχι άλλα September songs!). Αλλά και κακοπαθημένο επίσης... O Brecht έπεσε στα χέρια της αρτηριοσκληρωτικής αριστεράς και στα προκρούστεια "πρέπει" και τις ετοιματζίδικες ερμηνείες. Ευτυχώς η συγκεκριμένη περίπτωση ξεφεύγει (και εσκεμμένα πιστεύω) από τις δαγκάνες αυτές. Κατ' αρχήν δεν έχουν επιλέξει τα λαοφιλή hit του Weil. Με την εξαίρεση της Τζέννυς των πειρατών, η οποία όμως εδώ γίνεται αγνώριστη. Στο όραμα τους αυτό, εκλεκτοί καλεσμένοι τους συνδράμουν, όπως ο H.R. Giger, o Fabrizio Palumbo (των Larsen) και το "αρπακτικό" Lydia Lunch (σε μια μάλλον άψυχα προτυποποιημένη ερμηνεία όμως).

Πέρα από την εκπληκτικά κυνική "Μπαλάντα του νταβατζή" ("Pimp ballad") ξεχωρίζουν επίσης: το χρωματισμένο με ένα υποβλητικό τσέλλο "Brothel tango", το οποίο τιμά και σαν τίτλος την καταγωγή του tango που πριν γίνει ο must χορός της μεγαλοαστικής τάξης ήταν ο χορός των μπουρδέλων του Μπουένος Άιρες καθώς και η συγκινητική μονωδία του Massimo στο "La canzone dei pendagli da forca" συνοδευόμενος από ένα έρημο πιάνο και κρωγμούς κορακιών. Και μπορεί κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά της ποίησης του Brecht να είναι παρόντα, όπως η ατμόσφαιρα παρακμής (μην ξεχνάμε ότι o ίδιος ο Brecht δημιουργούσε τις εποχές του Μεσοπόλεμου, της παρακμιακής δημοκρατίας της Βαϊμάρης που γέννησε λίγο αργότερα το έκτρωμα του φασισμού) και το χιούμορ, αλλά η συνολική ματιά των Black Sun Productions είναι φρέσκια, πρωτότυπα αυθαίρετη και δημιουργικά άπιστη στο πνεύμα του. Ο Μπερτόλδος (ας μου επιτραπεί να υποθέσω) θα ήταν υπερήφανος...

Και μια ωραία σύμπτωση... Ένας άλλος δίσκος ο οποίος σεβάστηκε το έργο Brecht ξεφεύγοντας και αυτός από την πεπατημένη, ήταν έργο των επίσης Ελβετών θορυβολάγνων Young Gods… Να λοιπόν η "άλλη" Ελβετία πέρα από τις τράπεζες, τις σοκολάτες και τα πολυτελή σαλέ...MIC-Αντωνης Ξαγας

Strgzr