Μου είναι αδύνατο να περιγράψω τι παίζουν οι 3/4hadbeeneliminated χωρίς να τους αδικήσω με κάποιο τρόπο. Τα άλμπουμ τους ξεκινούν απο φολκ μελωδίες περνούν μέσα απο field-recordings και ηλεκτρακουστικά ηχοτοπία στο πόστ-ροκ, το noise, τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό την αμπιεντ κι όλα αυτά διατηρώντας ένα εντελώς προσωπικό στυλ. Κάπου ανάμεσα στον ήχο τών Talk Talk, Amm, Wolf Eyes, Leafcutter John, Volcano The Bear, Set Fire To Flames και Tim Hecker αυτοί οι πειραγμένοι Ιταλοί συνδιάζοντας ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα με ηλεκτρονικούς ήχους, διαγράφουν το δικό τους μοναδικό (και μοναχικό) μονοπάτι και φτάνουν σε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που είναι μελωδικό αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται και στά όρια του πειραματισμού.
A Year Of The Aural Gauge Operation
Theology
Πίσω απο το όνομα Axolotl (που είναι ένα είδος σαλαμάνδρας και ένα απο τα πιό αστεία ονόματα γλωσσοδέτες στην αμερικανική noise σκηνή) βρίσκεται ο KarlBauer. Τυπικό παράδειγμα του τι συμβαίνει στο αμερικανικό underground τα τελευταία χρόνια, έχει στο ενεργητικό του τουλάχιστον 20 κυκλοφορίες απο το 2004 (βυνίλια, Cd, limited editions, 7'', κασσέτες, split και συνεργασίες). Αυτό που κανει το Way Blank να ξεχωρίζει είναι ο τρόπος που απο το θόρυβο και τα drones χτίζει εκστατικές ψυχεδελικές μελωδίες που θυμίζουν τις πιό αφαιρετικές στιγμές των Bardo Pond αλλά και το ηλεκατρακουστικό παραλήρημα του Fennesz.
Way Blank
Λο-φι ψυχεδέλια, freak-folk μπερδεμένη με αυτοσχεδιασμό και drones. Οι BlackForrest/Black Sea είναι το ντουέτο των Jeffrey Alexander (κιθάρα) και MiriamGoldberg (τσέλο) και η μουσική τους προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φαν των Espers, Six Organs Of Admittance, Big Blood, Twinsistermoon κλπ. Η λο-φι παραγωγή και οι χαλαρές αυτοσχεδιαστικές δομές τους τοποθετούν έκτος του mainstream, και καθώς δεν έχουν την "παιδική αθωότητα" των Devendra/Cocorosie (που πουλάει πολύ τον τελευταίο καιρό) απ'ότι φαίνεται θα παραμείνουν εκτός.
Black Forest/Black Sea
Άλλος ένας noise τύπος απο αμερική ο Burning Star Core (C. Spencer Yeh το κανονικό του όνομα) έχει κι αυτός ένα τεράστιο καταλογο απο κυκλοφορίες (οι περισσότερες σε κασσέτες και limited release). Τα ηχητικά υλικά που χρησιμοποιεί είναι κυρίως βιολί και φωνή επεξεργασμένα και παραμορφομένα και συνήθως αγνώριστα. Το The Very Heart Of The World είναι ένα απο τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα γραφής της noise σκηνής και θυμίζει τοσο τις αποδομημένες συνθέσεις του Tony Conrad όσο και το Velvet-ικό χάος του Sister Ray. To A Definitive PartyAtmosphere, που κυκλοφόρησε μόνο σε κασσέτα απ'όσο ξερω, είναι εντελώς διαφορετικό. Θα μπορούσε να έχει τον υπότιτλο "τι γίνεται όταν ένας noise-ας προσπαθεί να γράψει ποπ κομμάτια". Πολύ παράξενο αλμπουμ που ίσως σε κάποιους να θυμίσει Ariel Pink και John Maus αλλά για μένα πολύ πιο ενδιαφέρον κι απ’τους δύο. Τα κομμάτια είναι μελωδικά και ποπ χωρίς ίχνος ειρωνίας αλλα συνεχώς παραπατάνε, σκοντάφτουν, μπερδεύονται και βραχυκυλώνουν. Άλλα σημεία ανφοράς εκτός απο τους Ariel Pink και John Maus είναι πιθανώς οι Sun City Girls και οι Residents, ίσως και οι Magnetic Fields Ένα απο τα πιό θορυβώδη ποπ αλμπουμ που βγήκαν ποτέ και σίγουρα ενα απο τα πιο ενδιαφέροντα.
The Very Heart Of The World
A Definitive Party Atmosphere
Ο Philip Jeck είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μουσικός. Συχνά κατατάσεται σε αυτό που λένε sound art (μία κατηγορία που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει). Μια καλή ένδειξη για το τι μουσική γράφει είναι οτι η εταιρία που βγάζει τους δίσκους του είναι η Touch (Fennesz, Biosphere, Oren Ambarchi, Rafael Toral, Z’Ev). Ο Jeck χρησιμοποιεί εντελώς αναλογικά μέσα στις συνθέσεις του, κυρίως πειραγμένα πικ-απ (turntables) που παίζουν σε λάθος στροφές, παλιούς δίσκους και μια σειρά απο πετάλια και εφε. Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με το turntablism του KidCoala και των υπολοίπων της Zen και Lex και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ambient. Με αυτά τα πραγματικά πολύ περιοσμένα μέσα και χωρίς τη χρήση υπολογιστων και γενικά digital τεχνολογίας ο Jeck δημιουργεί αφαιρετικά ηχοτοπία με απίστευτη λεπτομέρια που ακούγονται εντελώς διαφορετικά απο την ambient των Orb ή τα διάφορα lounge-οειδή παρακλάδια της (βλ. Café Del Mar bollocks). Ο ήχος του 7 είναι ζεστός αναλογικός και γεμάτος εκπληξεις. One of my favourite things.
7
Το 2005 στο φεστιβάλ του Victoriaville έγινε μια απο τις πιό ενδιαφέρουσες μουσικές συναντήσεις. Ο πολύς Anthony Braxton, ένα απο τα μεγαλύτερα και πιό εδραιωμένα ονόματα της free jazz , αυτοσχεδίασε με τους λεχρίτες της noise σκηνής Wolf Eyes. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η ηχογράφηση που αποτελεί απόδειξη για το πόσο κοντά είναι η free jazz (impro :P) και το noise.
Black Vomit
[S. Overdrive]
